Υποσχέσεις..

Κάθε φορά δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναφωνάξω, δεν θα χτυπιεμαι πάνω από το κεφάλι του ουρλιάζοντας γιατί δεν διάβασε. Κάθε φορά δίνω υποσχεση ότι θα μιλώ ήρεμα, αποφασιστικά και θα απαιτώ με ήπιο τόνο φωνής. Κάθε φορά λέω πως το σχολείο δεν θα το αφήσω να καταστρέψει τη σχέση μας. Έλα όμως που κάθε μα κάθε φορά η αδρεναλίνη παίρνει τον έλεγχο, ο εκνευρισμός και τα ξεχνώ όλα μα όλα και άντε πάλι από την αρχή. Έχει δίκιο. Άχρηστες πληροφορίες στην πλειονότητά τους, απίστευτα πολλές μαζεμένες σε ελάχιστες σελίδες με απίστευτα περιληπτικό χαρακτήρα έτσι που καταλήγουν εντελώς δυσνόητες και με τους περισσότερους καθηγητές με τα ψυχολογικά τους γιατί ποτέ κανείς δεν αξιολόγησε την επάρκειά τους και τις παιδαγωγικές τους γνώσεις. Δεν μπορώ όμως να τ'αλλάξω αυτά. Πρέπει να ακολουθήσουμε το "σύστημα" "για το καλό σου".Πρέπει να βρω διαφορετικό τρόπο να τον πείσω αλλά μήπως πείστηκα ποτέ εγώ? Πρέπει όμως κι αυτό το πρέπει με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο. Και άντε πάλι το παιχνίδι μίστερ Τζέκυλ μίστερ Χάιντ να το γυρίζουμε το σκηνικό σε διπλωματια και γουτσου γουτσου και άντε πάλι απ'την αρχή στην επόμενη κρίση του στυλ"εισαι αδιάβαστος"και να σου απαντά "το αλφα είναι στερητικό και σημαίνει ακριβώς το αντίθετο της αρχικής λέξης και είσαι λάθος γιατί εγώ διάβασα.....λίγο" και να λες "φέρτε μου μια απεριορίστων για το Δρομοκαϊτειο". Κι έχω μπροστά μου χρόνια....Που θα πάει θα βρω την άκρη....Λέμε τώρα....