ξανά και ξανά

Κοιτάζω πίσω και τρομάζω. Μεγάλη διαδρομή, πολλά τα χρόνια. Πολύ περισσότερα απ'όσα νοιώθω ότι είναι. Πόσα πράγματα θα ήθελα να μην είχα κάνει, να μην είχα ζήσει, να μην είχα πει, να μην είχα ακούσει. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως όλα είναι κομμάτι δικό μου, της ιστορίας μου αλλά όχι. Επαναλαμβάνω μέσα μου πως δεν υπάρχουν, δεν υπήρξαν ποτέ. Άρχισα από την αρχή με πολύ κόπο. Αλλά όπως μου είχε πει μια φίλη (καλή της ώρα) όταν πιάσεις πάτο ο μόνος δρόμος που έχει επιλογή να πάρεις είναι προς τα πάνω. Θέλει πολύ δουλειά να βρεις τον εαυτό σου και κυρίως να τα βρεις μαζί του. Είναι πολύ πιο βολικό να παραμείνεις εκεί που βρίσκεσαι. Στο σκοτάδι που είναι τόσο γνώριμο. Το φως στην αρχή σε τυφλώνει, σε ξεβολεύει. Πέφτεις, σηκώνεσαι κι άντε μανά ξανά. Κουράζεσαι, βαριέσαι αλλά το τέλος πάντα σε ανταμείβει. Βέβαια οι πληγές δεν σβήνουν από την ψυχή απλώς μπορείς να τις σκεπάσεις. Ο χρόνος το κάνει για σένα. Αλλά, υπάρχει ένα μεγάλο αλλά, όταν κάποιος ήχος, ένα άρωμα, μια εικόνα συνδέεται με κάποια από αυτές τότε σαν υφαίστειο που ξυπνά η θύμηση του πόνου έρχεται δυνατή και σε ρίχνει πάλι. Ίσως όχι με τόση δύναμη γιατί πια μπορείς να αντισταθείς κάπως, αλλά ξανάρχεται και προσπαθείς ξανά