Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος! Εγώ ποιηματάκι?

Α ρε γλυκούλι Σκρουτζάκο τι με βάζεις να κάνω....

Θυμάμαι που τρέχαμε στις αλάνες
και είχαμε σκέψεις πλάνες
Θυμάμαι που παίζαμε στις γειτονιές
και πόλεμο μέσα σε οικοδομές

Θυμάμαι τα παιδικά μας κλάμματα
τότε που ακόμα πιστεύαμε σε θαύματα
Θυμάμαι που ονειρευόμασταν
και τόση πίκρα της ζωής ούτε που την φανταζόμασταν

Βλέπω γύρω μου τον κόσμο ν'αλλάζει
και πραγματικά με πειράζει
Βλέπω πόνο, αίμα και βία
κι αναρωτιέμαι που να κρύβεται η ευτυχία

Καταστροφικός, απόλυτος ο φόβος
ολοι οι άνθρωποι ο καθένας μόνος
Κάτι πρέπει να συμβεί
κάτι πρέπει ακόμα να μπορεί να σωθεί

Κοιτάζω τα μάτια των παιδιών
ανασαίνω στο σώμα τους άρωμα λουλουδιών
Κρατώ τα χέρια σου
παίρνω ζέστη απ'το χρώμα των δικών σου ματιών

Προσπαθώ να χαμογελάσω
την ελπίδα να μην χάσω
Προσπαθώ με μια μεγάλη αγκαλιά
να ξορκίσω το κακό, την απονιά

Νομίζω πως όλα θα πάνε καλά
Νομίζω πως όλα θα περάσουν μα
θυμάμαι πως το ριζικό δεν ορίζεται....
θυμάμαι πως τίποτα δεν χαρίζεται....