Η απογευματινή της Κυριακής... (2)

Το καθιερωμένο μας σινεμαδάκι για Κυριακή απογευματάκι και αυτή τη φορά είδαμε το "Wall-e". Ααχχχχ τι κατάθλιψη ήταν ετούτη...Καταπληκτική ταινία χωρίς λόγια μα λέει τόσα πολλά μα τόσα πολλά.. Σίγουρα όχι για τετραχρονα αλλά δίνει υπέροχα μηνύματα. Το δικό μου τετράχρονο έμεινε με την γεύση των δύο ερωτευμένων ρομπότ και κατέληξε πως το έργο με το "Kung fu panda" ήταν πιο χαρούμενο αλλά και τα δύο του άρεσαν τελικά!!! Τα άλλα δύο παιδιά σαν πιο μεγάλα αποκόμισαν πολλά και το εκτίμησαν διαφορετικά. Με ένα τρόπο μοναδικό, δικό του μας προειδοποιεί για το πώς θα γίνει ο κόσμος μας καταστρέφοντας το περιβάλλον, για την αυτοματοποίηση, τη μοναξιά, την αποξένωση και παρ'όλα αυτά την αγάπη που ξεπετιέται μέσα απ'όλο αυτό, το βλασταράκι της ελπίδας αλλά μα την αλήθεια εγώ δεν ήμουν σε διάθεση να το δω... Και να σου πω και κάτι! Εντάξει, όλοι ξέρουμε πως οι κατσαρίδες, δυστυχώς, είναι αυτές που θα επιβιώσουν μα για όνομα..δεν μπορώ να την βλέπω την καφετιά την τεράστια την απίστευτα σιχαμερή να είναι το χαριτωμένο φιλαράκι του Wall-e. Μπλιαχ δηλαδή!!! Ήθελα λίγο να ξεφύγω και πέτυχα ακριβώς το αντίθετο! Μέσα στη μελαγχολία της εποχής και των παρόντων συνθηκών της ζωής μου, προστέθηκε και η απελπισία της οικολογικής καταστροφής και....τέλος πάντων...δεν μπορώ και να κλείνω τα μάτια επειδή δεν έχω τη διάθεση..και πότε θα την είχε κανείς δηλαδή να κοιτά τα δυσάρεστα καταπρόσωπο από επιλογή?