"ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΒΟΥΡΚΟ, ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ Τ'ΑΣΤΡΑ" Oscar Wilde

Πόσες φορές η ψυχή δεν βαραίνει..
Πόσες φορές στριφογυρνάς, δεν σε χωράει ο τόπος, ανησυχία απροσδιοριστη, δυστυχία αναίτια και άλογη..
Πόσες φορές οι ώμοι γέρνουν από το φορτίο που δεν ξέρεις ποιος σου έβαλε και γιατί είναι τόσο δυσβάσταχτο που λυγίζουν τα γόνατά σου.. Και πόσες φορές δεν κοιτάζεις με μάτια ορθάνοιχτα απ'τον τρόμο αντικρύζοντας τον φταίχτη...ναι είναι αυτός που σε κοιτάζει με τα ίδια ορθάνοιχτα μάτια, με τον ίδιο τρόμο..Είσαι εσύ ο ίδιος. Κι όμως μες στην δίνη του φόβου προλαβαίνεις να σκεφτείς, ν'αναρωτηθείς πώς έγινε όλο αυτό. Γυρνάς και κοιτάς τον ουρανό που τον βλέπεις βαρύ όπως βαριά και καρφωμένα είναι τα πόδια σου στην γη. Κοιτάς γύρω σου κι όλα είναι περίεργα, ακαταλαβίστικα, μήπως και ξένα? Μα πώς? Είναι η ίδια η ζωή σου, οι επιλογές σου, τα λάθη σου, τα σωστά σου ... μα για μια στιγμή! γιατί δεν βλέπεις ? τα σωστά, τα όμορφα, τα καλά? Κουνάς το χέρι μπρος σου με φόρα να φύγει ο ιστός που διαστρεβλώνει τις εικόνες, την ζήση σου. Τον είχες? Τον απόκτησες? Δεν θυμάσαι πια..Ισως κάποια στιγμή, ίσως λίγο λίγο κάθε στιγμή που ένοιωθες στεναχώρια, έπλεκες και λίγο, λιγάκι και μετά..μπλέχτηκες. Μπλέχτηκες τόσο που έβαλες το κεφάλι στα γόνατα κι άφησες να σε χτίσει εκεί, γονατιστό και μίζερο.
Ξαφνικά όμως μια ζέστη σε τύλιξε, σαν να αλάφρυνες, αυτή η σύσπαση που κάνουν τα χείλη σου, είναι χαμόγελο? Ψάχνεις μισότρελα να δεις τι ήταν αυτό..ανακούφιση..ένα χάδι από κείνον που σου μοιάζει τόσο και σε κοιτά απ'την άλλη μεριά του καθρέφτη. Το είδωλό σου.. Είναι αγάπη αυτή που βλέπεις στα μάτια του? Ένα αεράκι, κάτι σε αφύπνισε..Είσαι πάλι εσύ..Σκίζεις με ορμή τον ιστό, φυσάς με δύναμη τα μαύρα σύννεφα και τα παρακολουθείς να φεύγουν άτακτα σπρώχνοντας το ένα τ'άλλο. Τρόμαξαν που σε είδαν δυνατό. Πιότερο τους άρεσες σκυφτός, καθηλωμένος. Μπήκε φως κι έφερε χρώματα. Χρώματα παντού να βάφουν το χώμα, τον ουρανό, εσένα τον ίδιο. Παίζουν μαζί σου, πινελιές πορτοκαλί, κάποια λουλούδια χαχάνισαν και σου'ριξαν τη γύρη τους που κατακίτρινη παιχνίδισε γύρω σου και κάθισε στα μαλλιά σου. Τώρα πια γελάς, νεραϊδοπερπατάς χαϊδεύοντας τη ζωή, κλείνοντάς της το μάτι. Είσαι εσύ, εισαι πάλι εσύ αυτός που τα δημιουργησε όλα αυτά, εσύ που ξαναγεννιέσαι μέσα από τη γνώση του θανάτου..