1 ΛΕΠΤΟ ΜΟΝΟ ΦΤΑΝΕΙ......

Εχθές το μεσημέρι πήγα όπως κάθε μέρα να πάρω τον μικρό από το νήπιο. Μόλις βγήκαμε από την πόρτα όπως κάθε φορά πήρε το δρόμο προς τα κάτω από το πεζοδρόμιο κι εγώ τον φώναζα να έρθει κοντά μου για να στρίψουμε για το σπίτι. "Ελα μικρέ μου, μη τρέχεις", ξανά "Ελα αγορίνα μου να φύγουμε". Με κοίταξε και συνέχισε. Δεν ήταν πολλά τα μέτρα που μας χώριζαν. "Μικρέ θα φύγω, έλα" αυστηρά αυτή τη φορά. Κι εκείνη τη στιγμή για πρώτη φορά αντί να γυρίσει σε μένα όπως πάντα αποφασίζει να πάρει φόρα και τρέχοντας να περάσει ανάμεσα από δύο παρκαρισμένα αυτοκίνητα και να βγει στο δρόμο. Όμως εκείνη την ίδια στιγμή κατέβαινε ένα αυτοκίνητο μεγάλου μεγέθους και έφτανε σ'εκείνο το σημείο που έβγαινε ο μικρός.
Ούρλιαξα ξεριζώνοντας την καρδιά μου, την ψυχή μου, το είναι μου. Αυτό το παραμορφωμένο "ΜΗ" που βγήκε από το στόμα μου προκάλεσε την επιτόπια στροφή του μικρού που βρέθηκε παράλληλα στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο να τρέχει σε μένα και το σταμάτημα του κινούμενου οχήματος που για καλή μας τύχη ο οδηγός είχε ανοιχτό το παράθυρο και με άκουσε. Πήρα το παιδί αγκαλιά. Το αίμα είχε στραγγίξει από πάνω μου. Η καρδιά μου χοροπηδούσε ασταμάτητα. Το μυαλό μου είχε σταματήσει. Ετρεμα. Πλησίασα στο παράθυρο αυτού του ανθρώπου και ψέλλισα ένα συγνώμη. Μου χαμογέλασε. Δεν έβλεπα, δεν άκουγα τη φωνή ενός άλλου κυρίου που προσπαθούσε να με καθησυχάσει. Πήρα το δρόμο της επιστροφής μη νοιώθοντας, μην ακούγοντας, προσπαθώντας ν'αναπνεύσω. Ο μικρός άλαλος και εξίσου σοκαρισμένος είχε αγκιστρωθεί πάνω μου. "Μη ξαναφύγεις από κοντά μου, θα σε σκοτώσω" ήταν αυτό που κατάφερα να πω. Επρεπε? Επρεπε να πω κάτι άλλο? Μου ήταν αδύνατον να το ξέρω. Μόλις μπήκα σπίτι κατέρρευσα. Αρχισα να κλαίω ασταμάτητα μη μπορώντας να χωρέσει το μυαλό μου αυτό που είχε συμβεί. Εφταιγα. Τι θα πει "όπως κάθε φορά"? Επρεπε να είχα τρέξει πίσω του. Είχε γίνει όμως και κάποιος άγγελος προστάτευσε το δικό μου αγγελούδι. Δεν μπορώ να πω πως έχω συνέλθει. Το κεφάλι μου γυρνάει, τα μάτια μου βουρκώνουν και η εικόνα δε φεύγει απ'το μυαλό μου. Αυτό που ένοιωσα δεν μπορώ να το περιγράψω. Σαν να ξεριζώθηκε το είναι μου, κάποιος να'σπασε σε κομμάτια την καρδιά μου. Ενα λεπτό μόνο φτάνει να φέρει την καταστροφή..Ενα λεπτό μόνο...