ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΕΣ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Μισώ τον πόλεμο. Και πιο πολύ αυτόν του ΄40 , τον μισησα ακόμη περισσότερο γιατί άφησε ανάπηρο στα εικοσιένα του χρόνια έναν από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους στη ζωή μου, αυτή η νάρκη, η απαίσια νάρκη που έσκασε μπροστά του... Με την εθνική μας επέτειο εχθές θυμήθηκα πως όταν ήμουν μικρή κι έτοιμη για παρέλαση μ'έβγαζε φωτογραφίες περήφανος και συγκινημένος. Πάντα τον θυμάμαι. Είχε μεγάλο μερίδιο στο μεγάλωμά μου, μου είχε και του έχω αδυναμία μεγάλη. Θυμάμαι να μου λέει παραμύθια με την αλεπού και τ'αλεπουδάκια της, με υπομονή, περιμένοντας να καταπιώ την κάθε μπουκιά αφού ανέκαθεν έτρωγα αργα.. μα τόσο αργά.. Θυμάμαι το θυμό του που προκλήθηκε από τον τρόμο του όταν σε μια βόλτα στον Αι Γιάννη πήγα και πάτησα ένα φιδι μεγάλο που κοιτώταν στην άκρια του δρόμου για να δω αν είναι ζωντανό!!!! Ευτυχώς όχι αλλά ήταν η μοναδική φορά που τον είχα δει τοσο αγριεμένο..Θυμάμαι να μου ζωγραφίζει με τα λίγα δάχτυλα που είχε στο ένα του χεράκι και να μου λεει ιστοριες, να μου διαβαζει Ψαθα και άλλα κείμενα από το Θησαυρό και το Ρομάντζο που είχε πάντα στο κομοδίνο του.. Θυμάμαι πόσο ικανός, πόσο εξυπνος ήταν αυτός ο άνθρωπος. Όργωνε την Αθήνα κάνοντας τη δουλειά του μεσίτη, τους ήξερε και τον ήξεραν και τον εκτιμούσαν όλοι..
Θυμάμαι με απίστευτη ενοχή πως δεν άφηνε άνθρωπο να μπει σπίτι του την Πρωτοχρονιά αν δεν πήγαινε η αγαπημένη του εγγονή να του κάνει ποδαρικό η οποια γαϊδουρα όταν μεγάλωσε ήταν ξενυχτισμένη και κάποιες φορές το αμέλησε.. Πόσο άσχημα αισθάνομαι ακόμα γι αυτό! Θυμάμαι με πολύ θυμό που ο οδηγός ενός λεωφορείου τον μάλωσε για το αν θα επέβαινε σ'αυτό ή όχι γιατί τότε ήταν προς το τέλος που τον είχε χτυπήσει η νόσος του Αλτσχάιμερ. Θα τον σκότωνα αν ήμουν μπροστά. Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι θέλουν σεβασμό! Ανεπίτρεπτο να μην τους σεβόμαστε, να μην έχουμε υπομονή μαζί τους, κατανόηση. Μέσα σ'αυτό το κατάκοπο σώμα υπάρχει μια ψυχή που σκέφτεται, υπάρχει και είναι σαν τη δική μας και είναι νέα. Και εμείς εκεί θα πάμε, τι θα απαιτήσουμε από τους άλλους? Θα'πρεπε να το σκεφτόμαστε κι έτσι..
Πάντα πίστευα πως θα τον είχα κοντά μου, προστάτη μου, άγγελό μου και ποτέ δεν μου πέρασε απ'το μυαλό πως η πορεία της ζωής ήταν να φύγει εκείνος πρώτος. Πήγα κοντά του. Του χάϊδευα το κεφάλι, τον φιλούσα, του κρατουσα παρέα. Κορμί πολύπαθο, τύφος, αντάρτικο, επιβίωση.. Τα μάτια μου θολά, δεν βλέπω καλά να γράψω.. Τελευταίες ώρες , και πόσοι δεν μπορούν να είναι εκεί..Εγώ μπορώ, μπορούσα. Είχε τα μάτια κλειστά, πήγα κοντά του.. Φοβόμουν και να τον ακουμπήσω μη μου σπάσει..Παππού θες να σε φιλήσω? Εγνεψε καταφατικά μ'όση δύναμη του'χε απομείνει. Είχα προαίσθηση..τους έδιωξα..Φύγετε θα μείνω εγώ πλάι του τη νύχτα. Καθισμένη πάνω σ'ένα γραφείο, δεν μπορώ να θυμηθώ καλά τι ήταν, απέναντί του όλη νύχτα με τα μάτια καρφωμένα πάνω στο μηχάνημα του οξυγόνου να μετράω τ'ανεβοκατεβάσματα του στήθους του..Μέχρι το πρωί..ώσπου η ψυχή του φτερούγισε, πέταξε να ξεκουραστεί..πέταξε για κει που και το κορμί θα'ναι άρτιο και η καρδιά ανάλαφρη..κι εκεί γονάτισα.. Δεν θα πω ψέμματα πως δέχτηκα αυτό το θάνατο. Μου ήταν αδύνατον. Μόνο θέλω να του μιλώ, να τον μνημονεύω σα να είναι εδώ. Τα δάκρυά μου μόνο λεν πως δεν είσαι εδώ...ποσο θα'θελα να μπορούσα να σε κρατήσω για πάντα κοντά μου..
Ο χώρος αυτός που γράφω, ο δικός μου, μου δίνει βήμα και μου ανοιγει δρόμο για τις πόρτες της ψυχής που κρατώνται καλά κλειδωμένες, που πονούν τα λόγια και που γράφοντας μιλώ σ'ανθρώπους και καταστάσεις που κρατώ πίσω απ'αυτές...