ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΚΟΜΑ

Πάει καιρός ήμουν ένα αγρίμι, ένα θεριό ανήμερο και έψαχνα ανάμεσα σε αγριεμένους ανθρώπους να βρω γαλήνη. Δεν έβρισκα ησυχία, μέρος να σταθώ, γωνιά ν'ακουμπήσω. Αρχισα να ψάχνω, ν'αναλύω, να περνώ χρόνο με τον εαυτό μου ουσιαστικό κι όχι ανώφελο και καταστροφικό. Σταμάτησα να με πολεμώ και έπαψα να με μισώ. Αρχισα να με πλησιάζω, εκεί κρυμμένη, κουβαριασμένη στ'άδυτα της πολυπαιδεμένης μου ψυχής. Μου'δωσα το χέρι, μου χαμογέλασα, μου χάιδεψα τα μαλλιά και άρχισα σιγα σιγά ν'αναδύομαι απ'το απόλυτο σκοτάδι.

Τότε καρδιά μου ήταν που σε γνώρισα. Ξέρω σου πήρε κάμποσο χρόνο να με ξεκλειδώσεις και σ'ευχαριστώ για την υπομονή σου. Ήταν δύσκολη η πορεία μας μέχρι να βρούμε τον τρόπο μα αγαπηθήκαμε, λατρευτηκαμε, αντέξαμε. Δεν θα ξεχάσω μια από τις πρώτες μας εκδρομές εκεί στο Μέγα Σπήλαιο, εκεί που κατάλαβα πως κάποιος από ψηλά μου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, πως δεν είχαν τελειώσει όλα για μένα, μπορούσα ακόμα να ζήσω, να γελάσω, να νοιώσω.

Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα θρησκευόμενο άτομο, αντιδρώ, ρωτώ, δεν ικανοποιούμαι από τις απαντήσεις, ψάχνω, πάντα είχα μια δική μου σχέση μ'αυτή την ανώτερη δύναμη που ονομάζουμε Θεό. Όταν μπήκα μέσα στην εκκλησια το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα ήταν η εικόνα της Παναγίας. Την κοίταξα στα μάτια, ένα φως πήρε απ'το στήθος μου το βάρος και μπορεσα να ανασάνω. Αρχισα να κλαίω χωρίς να μπορώ να σου εξηγήσω το γιατί. Βγήκαμε έξω και με πήρες αγκαλιά. Τότε κατάλαβα, κατάλαβα τα πάντα. Ήξερα πως θα ήμασταν μαζί, ηταν να συναντηθούμε. Μου κράτησες το χέρι κι αρχίσαμε να βαδίζουμε μέσα στα δέντρα, το κρύο τσουχτερό μα δεν το'νοιωθα, πετούσα. Μέχρι που φτάσαμε σ'ένα σημείο στην άκρια ενός γκρεμού και άφησα το βλέμμα μου να χαθεί στα πέρατα του ορίζοντα. "Κοιτα" μου είπες. Κοίταξα. Τα σύννεφα ήταν κάτω από εμας, από εκεί που στεκόμασταν. Γονάτισα και άπλωσα τα χέρια μου. Λίγο ακόμα και θα τ'άγγιζα, θα χανόμουν, θα βυθιζόμουν στο λευκό απαλό τους, χωρίς διακριτά όρια, όγκο. Ήταν τ'όνειρο που'χα σαν παιδί ν'ανέβω πάνω σ'ένα σύννεφο και να φύγω, να περιπλανηθώ, να νοιώθω τον παγωμένο αέρα στο πρόσωπό μου να παίρνει το γκρίζο κι ανυπόφορο. Γονάτισα όχι από πόνο και απελπισία αυτή τη φορά μα από ένα απίστευτο συναίσθημα καθαρής ευτυχίας, το μυαλό άδειο σε χρώμα ροζ. Ένοιωθα το αίμα που κυλούσε γοργά καυτό στις φλέβες μου. Τό'νοιωθα να πάλλεται και να μεταφέρει ζωή σε κάθε κύτταρό μου. ΖΟΥΣΑ, και έκλαψα ξανά...