Απο μικρό παιδί αντιπαθούσα τη μέρα και έπαιρνα ζωή όταν έφευγε το φως της. Το σούρουπο αγαπημένη στιγμή και η νύχτα αγαπημένη ώρα. Πάντα με μάγευε. Τα φώτα της πόλης. Ακόμα και το πιο άσχημο τοπίο γίνεται ειδυλλιακό τη νύχτα, ακόμα και τα εργοστάσια, τα χαμόσπιτα σ'εκείνες τις γειτονιές που λες και βγήκαν από ασπρόμαυρο ταινία συμμετέχουν σ'αυτήν την ομορφιά. Βόλτες με φεγγάρι αλλά και χωρίς, μυστικα ανείπωτα αλλά και ειπωμένα στην ασφάλειά της, πέρνουν άλλη μορφή. Το βλέμμα δεν αποσπάται αλλα σε κοιτάζει απερισπαστο και αφοσιώνεται σε σένα , τον φίλο, τον άντρα, τον άνθρωπο. Νοιώθω πιο ελεύθερη να σου μιλήσω, να σου παραπονεθώ, να σου πω αυτό που με πονά. Παρότι τα πιο σκληρά βιώματα παίρνουν μέρος τη νύχτα. Συνήθιζα να κοιτώ έντονα με τα μάτια ανοιχτά στο σκοτάδι και να απολαμβάνω τη μορφή που παίρνουν τα πράγματα με τις σκιές και τα παιχνίδια του μυαλού που αφήνεται κι αυτό ελεύθερο τούτην την ώρα..
Το φεγγάρι, αυτός ο μικρός Θεός που αν εστιάσεις νομίζεις πως μπορείς να δεις, αν αφαιθείς σε προκαλεί να του μιλησεις, να του εκμυστηρευτείς και ίσως σου απαντήσει αν πιστεύεις. Πάνω στην μαγική μου σκουπα φέρνω βόλτες ολόγυρά του και κοιτώ τον κόσμο. Όλα είναι πιο μεγάλα και πιο σημαντικά τούτην την ώρα..
Βέβαια τώρα πια απολαμβάνω και τη μέρα μα η νύχτα εξακολουθεί με τα πέπλα της να μου ρίχνει χρυσόσκονη και να με κάνει να νοιώθω πιο ζωντανή, πιο λαμπερή.
Κι ας τα γράφω τούτα στο φως της μέρας..
11 σχόλια:
Αν δεν υπήρχε η ημέρα, πως θα φαινόταν η δυναμική της νύχτας; Την ημέρα αφομοιώνουμε τα πεπραγμένα της νύχτας. Εκεί είναι τα δύσκολα.
@νοτα
Σωστό κι αυτό κοπελιά! Στην αφομοίωση είχα παλιά, πολύ παλιά πρόβλημα, εκεί που δεν ξεφυλλίζω πια.
Φεγγάρι μάγια μου 'κανες...
Όμορφες εικόνες περιγράφεις. Όντως έτσι είναι. ΤΟ μόνο κακό ότι στην Αθήνα σπάνια μπορούμε να το δούμε. Αρκεί να το αναζητήσουμε...
@κούκος
Γιατί αλήθεια δεν είναι? Δε σε συνεπαίρνει? Εχει κάτι μαγικό πάνω του.Καλησπέρα σου
@kitsosmitsos
Ξέρεις, νομίζω το μόνο κακό είναι πως ξεχνάμε να το αναζητήσουμε, να αναζητήσουμε αυτές τις εικόνες. Χανόμαστε μέσα στο γκρίζο της πόλης, ξεχνιόμαστε στην άχαρη πο΄λλές φορές καθημερινότητά μας. Δεν ειναι μακρυά. Στο μπαλκόνι σου αν βγεις το βράδυ, κατι θα πάρει το μάτι σου. Καλησπέρα σου.
Βροχούλα μοιάζουμε! Και εγώ τη νύχτα έχω για μούσα μου! Θα το καταλάβεις άλλωστε αν δεις ότι ακόμη και τις μπλοκοβόλτες μου τις κάνω τις ...μικρές ώρες!!!
Τα φιλιά μου.
η ωρα του δειλινου οσο ομορφη και ναναι με μελαγχολει
η νυχτα μαρεσει
και λατρευω να κοιταω το φεγγαρι κι ας λενε οτι δεν κανει γιατι βγαζεις στα χερια ή στα ματια 'κριθαρακι' ή οπως το λενε
ισως εκει κρυβεται και η γοητεια της νυχτας
'μπορεις να δεις το συμβολο της, το φεγγαρι, καταματα'
Αχ με μάγεψε αυτή η φώτο! Με παρέσυρε σε κόσμους σκοτεινούς μα μαγικούς το κείμενο. Είναι πολύτιμες οι νύχτες, πιο πολύ κι από τις μέρες. Φωλιάζουν εκεί όλα τα σταλάγματα. Καταπληκτικό!
Επίσης, έχεις πρόσκληση. Φιλιά
«Βόλτα» την νύχτα...
Κρύβομαι στο μαύρο της.
Ελπίζω στο φως του φεγγαριού.
Αγγίζω και δεν βλέπω.
Ονειρεύομαι.
Καλό σου βράδυ
@marianaonice
Η άτιμη φανερώνει πολλά αλλά και κρύβει άλλα πόσα..
@maria λεμονάτη
Τίποτα δεν παθαίνεις Μαρία μου - μιλάει η πείρα..
@freedula
Πόσο δίκιο έχεις. Μα είναι και κόσμος σκοτεινός πολλές φορές που σε μπλέκει στα δίχτυα του..
@takiz
Μαζί σου...μ'όσα λες..
Καλό βράδυ σε όλους
@freedula
Σ'ευχαριστώ για την προσκληση. Την επόμενη φορά - υπόσχεση.
Δημοσίευση σχολίου