Memories

Επιτέλους βρήκα κάμερα για να μπορέσω να αντιγράψω έναν απίστευτο σωρό από κασσετούλες γεμάτες χαζομαρίτσες και τα παιδικά χρόνια, τα πρώτα πρώτα του μεγάλου μου γιου. Είναι φοβερό να βλέπεις τον εαυτό σου δώδεκα χρόνια πριν συν τους ανθρώπους που σε περιτριγύριζαν τότε, που συναναστρεφόσουν και διασκέδαζες μαζί τους. Πόσο αλλάζουμε..πόσο αλλάζουν οι άλλοι...πόσο όλα αλλάζουν. Κοιτάζω αφηρημένη, μια γελάω, μια συνοφρυώνομαι, μια θυμώνω αλλά μου αρέσει να τα βλέπω.!! Το μωράκι μου που χώραγε σε δυο παλάμες τώρα μου ρίχνει σε μπόι και θέλει και να μου την πει κιόλας. Ανθρωποι αγαπημένοι που έφυγαν και τώρα με κοιτάζουν μέσα από την οθόνη...Τι να πεις..Εγώ άραγε μεγάλωσα? Εμ δε μπορεί, στασιμη θα'μεινα? Άντε να το επεξεργαστώ τώρα κι αυτό. Άστο, άλλη φορά....