Φοβάμαι....

Φόβος. Ανασταλτικός, καταλυτικός. Φόβος που πηγάζει από τις πληροφορίες που λαμβάνουμε καθημερινά και ποικιλοτρόπως καθώς κι από τα βάθη του μυαλού μας του πολυμήχανου και εφευρετικού.

Τρομοκρατία εσκεμμένη που κλειδώνει τα συναισθήματα και την πόρτα σου. Σταματά την επικοινωνία και σε κάνει μισάνθρωπο μπλοκαρισμένο στη μιζέρια σου. Υποσυνείδητα περασμένη καχυποψία και ανησυχία που σε κάνει να κοιτάς λοξά στο κοντινό γύρω σου και κλείνει τον ορίζοντά σου αλλάζοντάς του χρώματα.

Οχι ρε. Δεν θα πάρω. Αρνούμαι να πέσω σ'αυτή την παγίδα που τόσο περίτεχνα μου στήνουν. Δεν υπάρχει το όπιο του λαού. Δεν πιάνει πια τούτο το βοτάνι. Υπάρχουν σαφώς κι αυτοί που δεν ξέρουν να ζήσουν χωρίς αυτό αλλά αυτοί που δεν το είχαν ποτέ δεν θα τους λείψει.

Χορεύω τη ζωή μου στο ρυθμό της δικής μου μουσικής, αγαπώ με τη δική μου δύναμη και αντοχή, θυμώνω, ζω όπως επιλέγω καλώς καμωμένα ή όχι.

Αρνούμαι να φοβάμαι μα είμαι άνθρωπος και πρέπει να παλέψω για να το καταφέρω.

Να παλεύω την κάθε μέρα.

Δεν μου αρέσει να φοβάμαι, με κάνει να νοιώθω αδύναμη, τρωτή και δεν μου αρέσει καθόλου να νοιώθω έτσι.

Φοβάμαι όλα αυτά που γίνονται γύρω μου...χωρίς εμένα...για μένα...για σένα...

Κράτα μου το χέρι να νοιώθω τη ζέστη σου....