Οσο προετοιμασμένος κι αν είσαι..

Τελικά, ακόμα και αν έχεις αποδεχθεί πως κάποιος άνθρωπος σε απογοήτευσε και θα συνεχίσει να το κάνει, ακόμα και αν είσαι συνειδητοποιημένος πως απλά θα τον ανέχεσαι και μαζί μ'αυτόν και όλα αυτά που σε ενοχλούν, σε τρελαίνουν, δεν παύεις να ξαφνιάζεσαι, ν΄απορείς όταν έρθεις αντιμέτωπος γι αλλη μια φορά. Αυτό που έχει αλλάξει είναι πως περνάει γρήγορα, σχετικά αδιάφορα.. Τώρα θα μου πεις πως δεν υπάρχει λόγος ν'ανέχεσαι και να υπομένεις ανθρώπους που δεν θες. Υπάρχει το ελαφρυντικό ότι είναι πολύ μακρυά και οι επαφές, οι ουσιαστικές τουλάχιστον, είναι σπάνιες, συν το ότι η σχέση αίματος είναι στενή αρκετά και απ'το να'μαι σε διαρκή διαμάχη και ρήξη που είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρο για μένα, προτιμησα το δρόμο της αποδοχής. Με απόλυτα ξεκαθαρισμένες θέσεις κι απόψεις για το που στέκομαι και το που στέκεται. Μα ρε παιδί μου η επιπολαιότητα, η ανοησία δεν έχουν ηλικία, δεν έχουν όριο, πάντα βρίσκεται κάτι καινούριο που σε κάνει να λες..Μα είναι δυνατόν?...αλλά με ηρεμία πια...μήπως αυτό είναι χειρότερο τελικά?