Και μιας κι έχει μπάλα, να τα πουμε λιγάκι!

Λοιπόν, μιας κι έχει μπάλα, και χάνω και το Grey's Anatomy (***#$*;#***) άντε , βάλε ένα ποτάκι (όχι καφέ παιδί μου τέτοια ώρα) να σου πω για τις δύο τελευταίες μέρες τις ατυχίες, τύπου τα νεύρα μου κρόσσια, που τις τραβάω όπως η πορτοκαλάδα την σφήγγα! Ξεκινάω από χτες. Εχτές είχαμε ρ/β στην ορθοδοντικό στις 15.30 το μεσημέρι. Καταφέρνω και το κάνω νωρίτερα και ξεκινάμε τι ωραία τι καλά και χαλαρά. Παρκάρω κάπου Θηβών και Ιερά Οδό γιατί παρακάτω και με ποδήλατο να πας δεν θα βρεις να το παρκάρεις. Ποδαράτοι λοιπόν για τον Εσταυρωμένο να πάρουμε το μετρό και σε 10΄να'μαστε στη στάση Ευαγγελισμό. Χάζευα και τις βιτρίνες σταμπάρωντας στα γρήγορα σε στυλ : να φροντίσω να'ρθω, υπέροχο το φορεματάκι -. Μπαίνουμε στο μετρό (υπέροχο μεταφορικό μέσο-δε φταίει) περί τη στάση Ελαιώνας λοιπόν συνειδητοποιώ με απίστευτη φρίκη πως έχω αφήσει την πανοραμική του παιδιού στο πίσω κάθισμα του αυτ/του το οποίο βρίσκεται εκεί που το άφησα φυσικά. Τι να περιγράψω τι ν'αφήσω. Που κατεβήκαμε και πήραμε το μετρό προς τα πίσω, άφησα τα παιδιά κι έκανα κατοστάρια μπρος πίσω γιατί πέρασαν κι όλα τα σενάρια περί απαγωγής παιδιών απ'το μυαλό μου? Που μου κοβόταν η αναπνοή απ'την τρεχάλα και σιχτίριζα που τον διάδρομο στο σπίτι αντί να τον έχω για φυσική κατάσταση τον έχω να κρεμάω τα σιδερωμένα? Αντε και φτασαμε κάποτε, να πάω στον ευαγγελισμό να δω μια θεία, να πάνε αυτά στη γιατρίνα, να πάω να τα πάρω, να μου πει ότι πρέπει να βγούνε μια τετράδα φρονιμήτες μονοκομπανιά. Να μην σε πρήζω καταλήξαμε στις 17.00 στο σπίτι με μένα κατάκοπη να ακυρώνω την εκδήλωση της Τετάρτης γιατί δεν θα μπορέσω να πάω. Πάει και το γαρύφαλλο! Ααα έχει κι άλλο. Μη μου φεύγεις! Πάω Εθνική Τράπεζα πρώτη φορά έχω να πω και δεν ντρέπομαι καθόλου γιαυτό. Δεν την πάω αυτή την τράπεζα ρε παιδί μου. Σήμερα παίχτηκε το περιστατικό. Πάω λοιπόν κακιά μου μοιρα να καταθέσω προκαταβολή για ένα ξενοδοχείο γιατί το αλλο ΣΒΚ την κοπανάω (αυτό είναι άλλη συζήτηση!). Νουμεράκι 83 στο πινακάκι, νουμεράκι 130 εγώ στο χεράκι! Αράξαμε εκεί - αφού περάσαμε τις δυο πόρτες έχει η ζωή για να μας φωτογραφίσουν- και περιμέναμεεεε. Χτυπάει ένα κινητό. Κάτι ντριν ξεκούδουνα. Το κινητό σας μου λέει ένας από τους συμπαθέστατους ηλικιωμένους που κατακλύζουν την τράπεζα. Οχι, του λέω, δεν είναι το δικό μου. Αμ δε! Ξαφνικά από το κινητό μου χάθηκαν ήχοι, φωτογραφίες, εικόνες, βίντεο. ΟΛΑ. Εκτός από τις Επαφές! Ελα ρε! Πάλι καλά! Και αφού φτάνω στο ταμείο μετά από καμμιά ώρα μου λεει: Α έχετε λάθος το λογ/μό. Εχει ένα νούμερο παραπάνω. Αφού δεν σωριάστηκα εκείνη την ώρα με το μαλλιά όρθια, πάλι καλά. Ευτυχώς, να'ναι καλά, μάντεψε πως ένας άσσος στη θέση που ήταν προφανώς ήταν κάθετος και τη γλύτωσα. Αυταααααά. Πω πω πώς περνάει η ώρα..σ'ευχαριστώ που μ'άκουσες..θες άλλο ποτάκι? Όχι? Πας για ξεκούραση? Στο καλό..τα λέμε..