ΘΥΜΩΣΑ..

Θύμωσα πολύ σήμερα. Εξαγριώθηκα. Εικόνες, χιλιάδες εικόνες, δάκρυα, λουλουδια που ραίναν ένα κουτί που εκεί μέσα κοίτονταν ένας άνθρωπος που εκτιμούσα και μου άρεσε πάρα πολύ σαν παρουσία. Ένας άνθρωπος που πέρασα μια πάρα πολύ δύσκολη εποχή της ζωής μου ζώντας μέσα από κείνον όταν υποδυόταν τον κ. Μαρκορά. Προφανώς αυτός ο θυμός προέκυψε από τον τρόμο που ένοιωσα για την αγριότητα αυτού που συνέβει, για τον τρόπο που τελείωσε η ζωή αυτού του ανθρώπου. Ομως ένοιωσα τρομερό θυμό και για όλα αυτά που άκουγα. Για το πόσο εύκολα στόχευαν στο άψυχο σώμα του και το πετροβολούσαν. Μα ήταν τρομαχτικό. Στάθηκαν πάνω σε μια λίμνη αίματος και χόρευαν στο ρυθμό των άστοχων κυρίως εικασιών και υποθέσεων χωρίς καμμία τύψη, στην βεβήλωση και ακύρωση της όλης ύπαρξής του κρίνοντάς τον για όλα. Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως ξέρω πράγματα για αυτόν τον άνθρωπο αυτό όμως που μπορώ να υποστηρίξω είναι το δικαίωμα των επιλογών του που είχαν στόχο τον εαυτό του και κανέναν άλλον. Η αυτοκαταστροφική φιλοσοφία του ήταν προφανώς αποτέλεσμα των βιωμάτων του και των απορρίψεων που είχε δεχτεί κυρίως απ'αυτούς που θα'πρεπε να είχε φύλακες αγγέλους στη ζωή του. Και κανείς δεν κατάλαβε, δεν είδε το πόσο πληγωμένος ήταν, πόσο χαμένος μέσα στην ίδια του την κακοποιημένη ψυχή, μέχρι την ώρα που έμαθαν ότι "έφυγε". Θύμωσα γιατί ότι κι αν ήταν, όποιες οι επιλογές, όποιες οι υποθέσεις που είχε εμπλακεί ΤΙΠΟΤΑ δεν δίνουν δικαίωμα σε ΚΑΝΕΝΑΝ να αφαιρέσει τη ζωή του κατ'αυτόν τον τρόπο ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο. Τον δολοφόνησαν και απαιτώ να βρεθεί ο αίτιος και να τιμωρηθεί. Ο πραγματικός αίτιος και όχι κάποιος αποδιοπομπαίος τράγος για να κλείσουν τα στοματα και να ευφρανθεί αυτός που το διέταξε και το αποφάσισε. Και μήπως να γίνει και κάτι γιαυτούς που του αφαιρούσαν λίγο λίγο τη ζωή του έτσι ώστε να μην την θέλει πια και να μην ξέρει τι να την κάνει? Λέω, μήπως...
Κρίμα, απλά κρίμα
Εχε γεια Νίκο και είθε η ψυχή σου να'χει βρει γαλήνη..