ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΛΕΥΚΗ ΒΟΛΤΑ

Ώρα 23:45 ημέρα Κυριακή 17/02 .

-Τι? Ξάπλωσες?

(Μόλις είχαμε γυρίσει από φίλους, είχα βάλει πιτζάμες και είχα κουκουλωθεί μέχρι τη μύτη να φύγει η παγωνιά από το σώμα. Οι φίλοι μένουν σχεδόν απέναντι και είχαμε πιει κανα δυο ποτά δίπλα στο τζάκι)

-Φυσικά και ξάπλωσα, τι έπαθες?

-Σήκω, πάμε

-Που να πάμε καλέ? Τώρα ήρθαμε!!

-Σήκω σου λέω, είναι τέλεια έξω. Τώρα είναι ωραία να πάμε βόλτα

-!!!!!!

-Έλα ντε

(Ακολουθεί τράβηγμα απ'το κρεβάτι, μουρμουράω μέσα από τα δόντια μου για την τύχη μου, ντύνομαι ξανά, μου φέρνει και την πανοπλία του εσκιμώνου! όλα αυτά που δε χωνεύω να φοράω, να μη του παγώσω κι όλας ) και μουγκρίζω

-Πάμε.

Αφού καταφέρνω να κατέβω τα λίγα σκαλιά που έχουμε στην έξοδο χωρίς να σαβουρδιαστώ και γκρινιάζω και γιαυτό, κοιτάω γύρω μου. Τι σκηνικό ήταν αυτό!!

Χιονιζε πάρα πολύ και όλα ήταν εκτυφλωτικά λευκά. Λογω του προχωρημένου της ώρας και των καιρικών συνθηκών το χιονι ήταν απάτητο, δεν υπήρχε ψυχή έξω (εκτός από δυο μουρλούς - εμας -) και οι νιφάδες λόγω του αέρα έκαναν τρελό χορό γύρω μας, πάνω μας, στο πρόσωπό μας. Αρχίσαμε να περπατάμε προς την μεγάλη κεντρική λεωφόρο κοντά στο σπίτι.

Σχεδόν φώτιζε σαν μέρα απ'το λευκό, κάποια αυτοκίνητα προσπαθούσαν να περάσουν αγκομαχώντας και πιο κάτω παρέα νεαρών να φωνάζουν και να παίζουν. Δεν μπορούσα να πιστεψω την εικόνα των δρόμων που διασχίζω καθημερινά. Μα ήταν τόσο όμορφοι και δεν τους είχα παρατηρήσει ποτέ?! Η λεωφόρος ήταν το απίστευτο. Χωμένοι μέχρι τα γόνατα στο χιόνι πλησιάσαμε. Κάποια περιπολικά γυρνούσαν πίσω τους όποιους ήθελαν να προχωρήσουν, κυρίως βαριά οχήματα ή ιχ χωρίς αλυσίδες (μα που πηγαίνανε ήθελα να'ξερα), ένα τζιπ με την έπαρση του 4χ4 έχασε τον έλεγχο και καβάλησε το κράσπεδο. Μμμμ είχε ενδιαφέρον. Καθάρισα το χιόνι από το παγκάκι της στάσης και έκατσα να χαζέψω τα ευτράπελα. Καλά, φυσικά όχι για πολύ γιατί η παγωνιά άρχισε να με χτίζει ένα με το παγκάκι. Περπατήσαμε κι άλλο, στα σχολεία, πέσαμε, παίξαμε , γελάσαμε. Απίστευτη ομορφιά μιας περιοχής που ζεις μα δεν παρατηρείς στο γκρίζο της μέρας. Τι φοβερό στολίδι που είναι το χιόνι έτσι λευκό, απαλό. Σα να περπάταγες στα σύννεφα μόνο λίγο πιο κουραστικό υποθέτω!! (πάλι στα σύννεφα το γύρισα μα δεν έχω κι άδικο!!).

Και ήρθε η ώρα που φοβόμουν

-Είδες που δεν ήθελες να βγούμε? Παραδέξου το πως είναι φοβερά!

Ε, να πω την αμαρτία μου το καραπαραδέχτηκα. Πώς να το κρύψομεν άλλωστε ότι πέρναγα υπέροχα? Θέλει η **** να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει!!!!!!

Υπέροχα λευκή βόλτα.

Κάτι που θα θυμάμαι για πάντα κι όταν θα βλέπω το γκρίζο της μέρας και θα μουτζουφλιάζω, γκρινιάζω, από δω και πέρα θα ρίχνω μπρος στα μάτια το πέπλο της λευκής νύχτας και θα χαμογελώ...όπως τώρα που τα γράφω αυτά....