ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ

Απόψε, οι μνήμες αναδεύτηκαν και θυμήθηκα. Θυμήθηκα την παρέα την παλιά. Τους φίλους τους καλούς και πιο πολύ απ'όλους εκείνο το παιδί που φορούσε πάντα μαύρα αλλά η ψυχή του ήταν ολόλευκο περιστέρι και μύριζε γιασεμί. Είναι, ήταν, δεν ξέρω που βρίσκεται και δεν μπορώ να μαθω. Μου λένε πως χάθηκε, πως ήταν έτσι κι αλλιώς χαμένος, μα από τη μνήμη μου δεν θα σβηστεί.Περιθωριακός όπως και σχεδόν οι πιο πολλοί απ'την παρέα, κάποιοι "έφυγαν", κάποιοι έμειναν μα δεν είναι εδώ. Δεν θα ξεχάσω τα τραγούδια μας, στο στέκι μας, μισοσκότεινα μην μας πάρουν χαμπάρι και κλείσουν το μαγαζί, με μια κιθάρα όλοι μαζί, με μια φωνή.."ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου, να τραγουδήσω στερνή φορά..", "Θε μου τη δεύτερη φορά που θα'ρθω για να ζήσω..". Δύσκολη εφηβεία, μέσα από σκοτεινούς δρόμους διαρκούς αμφισβήτησης, μελαγχολίας, αναζήτησης του τώρα, του αύριο, μεταφυσικές συζητήσεις σε κάποιο πάρκο ώρες ατέλειωτες ψάχνοντας. Ψάχνοντας τι άραγε?Κι εσύ παλιέ μου φίλε χάθηκες μέσα σ'αυτούς τους δρόμους. Μιλούσαμε για το θεό, για το χαμό και τη ζήση, για το σατανά και τους δικούς του αγγέλους του σκότους και πως σε πλησίαζαν. Ήσουν εκεί για όλους μα κανείς δεν ήταν εκεί για σένα. Μες τον καπνό που στις ανάσες του χανόσουν μα και ζούσες έλεγες πως ήσουν καλά. Χόρευες σαν να'σουν αερικό, άγγελος, το μυαλό σου δεν θόλωνε από τις ουσίες, δεν σ'άγγιζε τίποτα. Φοβάμαι πως έχουν δίκιο, πως χάθηκες. Ο δρόμος σου κατηφορικός μα πιο δύσκολος κι από τη μεγαλύτερη ανηφοριά και δεν είχες κοντά σου μήτε γονιό μήτε φίλο μήτε γνωστό. Δεν ξέρω αν άντεξες, αν βάσταξες, ελπιζω να σαι καλά.

Φιλίες παλιές, καλές, σκάρτες, φιλίες που θυμάσαι για να τις κρατάς φυλαχτό,φιλίες που θυμάσαι για να τις διδάξεις στα παιδιά σου και πως να τις αποφύγουν, φιλίες αδιαφορες, συνθηκών και καιρών δημιουργήματα που δεν κράτησαν, δεν κόστισαν, δεν χρέωσαν. Πολλές φορές έψαξα να βρω αιτίες, δικαιολογίες, να αναλύσω μα πια βαρέθηκα. Το ατυχές είναι πως τώρα πια το στόμα έκλεισε, η ψυχή κλείδωσε, τα συναισθήματα λογοκρίνονται πριν εξωτερικευτούν και αυτό με κουράζει. Δεν θα γίνω μισάνθρωπος, δεν μπορώ, δεν είναι του χαρακτήρα μου αλλά στην τελική κι αυτή η "χαζομαρα" που έχω να προσπαθώ να δω το καλό στους ανθρώπους είναι αυτή με κάνει να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδυα. Δεν μπορώ να είμαι σκληρή, δεν θέλω να είμαι. Μου'λειψαν οι ατέλειωτες τηλεφωνικές ώρες που βγάζαμε τα εσώψυχά μας. Πάνε πια ανεπιστρεπτί. Μου λείπει επίσης η εποχή που πιστεύαμε στο "για πάντα" και το χαράζαμε στα παγκάκια, στους κορμούς των δέντρων. Το χαράζαμε ακόμα και στα τραπέζια που πίναμε καφέ, με το κλειδί του σπιτιού μας -καημένε ιδιοκτήτη, εσένα μάλλον δε σου λείψαμε-. "Για πάντα" φίλοι, "Για πάντα" μαζί, "Για πάντα". Ήταν όμορφο γιατί οι ψυχές μας ήταν τόσο όμορφες μέσα στην άγνοιά τους που το πίστευαν.

Τώρα μετά από τόσα χρόνια πορεύομαι μ'ένα μόνο "για πάντα". Αυτό που αφορά εσένα, τα παιδιά μας, τη ζωή μας. Σ'αγαπώ, Μας αγαπώ και θα'μαστε μαζί, μια γροθιά, στα άσχημα και στα καλά "ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ". Κι εσύ να'σαι καλά φιλαράκι μου... όπου κι αν είσαι σ'όποιους δρόμους κι αν έχεις χαθεί...Καληνύχτα