ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΗ ΖΩΗ

Αναπόφευκτη η διαδρομή στο παρελθόν καθώς αλλος ένας χρόνος πλησιάζει στο τέλος του. Και από ποιο δρομο να ξεκινήσει κανείς. Είναι τόσοι πολλοί και δαιδαλώδεις. Ας το πιάσω από κει που μου βγαίνει. Όχι πολλά χρόνια πίσω δούλευα και δούλευα πολύ. Ήμουν ένα από αυτά τα άτομα που είχαν την ικανότητα να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Μπορούσα να πληκτρολογώ, να μιλώ στο τηλέφωνο και να δίνω οδηγίες στους υφισταμένους με νοήματα για το τι ήθελα να γίνει. Πολλές ώρες, απαιτητικές, δύσκολες. Ιδιωτικός τομέας κι ενας ιστός από υποχρεώσεις που δεν με άφηνε να επαναστατήσω εκεί που έπρεπε. Μεχρι τότε είχα ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ και με τα λεωφορεία, τρόλεϋ και τα συναφή (Μετρό δεν είχαμε και δεν θέλω σχόλια) και πήρα απόφαση και πήρα ένα μικρό αυτοκινητάκι.Και νόμιζα πως ήταν τότε τα δύσκολα μέχρι που δεν άντεξα άλλο και τα βρόντηξα φωνάζοντας για τα δικαιώματα του εργαζόμενου.

Οι συγκυρίες ήταν τέτοιες που αυτό το σημείο παραίτησης ήταν καθοριστικό για την υπόλοιπη ζωή μου.΄Αλλαξαν όλα. Από εκείνο το σημείο και μετά συμπορεύτηκα με τον άγγελό μου και πήραμε από κοινού την απόφαση να μην επιστρέψω στη δουλειά και να μείνω στο πλάι των παιδιών. 'Εφυγα από την περιοχή που μεγάλωσα και βρέθηκα στην άλλη άκρη της Αττικής, δεύτερος γάμος, πραγματικά πολλές αλλαγές μαζεμένες. Το ότι μετά από τόσα χρόνια ξαφνικά σταμάτησα να εργάζομαι εκεί ήταν το πολύ δύσκολο πραγματικά κομμάτι προσαρμογής.

Αιφνιδιάστηκα από το πόσο δυσκολεύτηκα. Κλήθηκα να ζήσω μια τρισδιάστατη ζωή -Μάνα, Σύζυγος, Γυναίκα- και να την ισορροπήσω έτσι ώστε να είμαι κι εγώ ευτυχισμένη και κατά συνέπεια η οικογένειά μου. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει πιο σκληρή εργασία από αυτή μιας γυναίκας στο σπίτι. ΄Οχι μόνο δεν πληρώνεται, όχι δεν έχεις ρεπό και διακοπές αλλά πρέπει και να πηδάς από ρόλο σε ρόλο στο ίδιο σκηνικό. Τα πρώτα χρόνια ήταν δράμα. Αλλεπάληλες επαναστάσεις του τύπου : φεύγω, πάω για δουλειά, δεν αντέχω άλλο κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους αλλά πάντα έβρισκα τρόπο να τις ξεπερνώ και να προχωρώ όπως μπορώ. Βέβαια τα θετικά που ήταν και το έναυσμα να μην εργαστώ ήταν σαφώς ισχυρότερα. Τα παιδιά.Όντας παιδί μητέρας που δούλευε ήθελα να είμαι εδώ για κείνα για τους λόγους που θα ήθελα κι εγώ τη μητέρα μου εκεί.

Οι ρόλοι όμως μπλεγμένοι ο ένας μέσα στον άλλο ήταν ιδιαίτερα πολύπλοκη υπόθεση. Ο ρόλος της μαμάς έμπαινε πάντα σε πρώτο ρόλο εκ των πραγμάτων, δεν έχεις κι επιλογή, μετά της συζύγου και μάντεψε ποιος έμενε πάντα πίσω. Έτυχε να πιάσω τον εαυτό μου να κοιτάει και να μην βλέπει, να ακούει μα να μην καταλαβαίνει. Είναι τοσο εύκολο να αφεθείς στον κυκλώνα μια οικογένειας και να δεις τυχαία το ειδωλό σου στον καθρέφτη και να μην σ'αναγνωρίσεις γιατί δεν είχες το χρόνο με τον εαυτό σου.

Όμως όλα είναι εδώ. Στα δυο μας χέρια και όταν μπορείς έγκαιρα να έχεις επίγνωση του τι συμβαίνει γυρω σου και μέσα σου έχεις κάνει το πρώτο βήμα. Έτσι αυτή η χρονιά που πέρασε με βρήκε να ισορροπώ χωρίς προσπάθεια και χωρίς να ταλαιπωρούμαι από ανέμους, έχοντας βρει γρήγορους τρόπους να βγαίνω από τα loops. Τα παιδιά μεγάλωσαν αρκετά και μου άφησαν πολύ χώρο κι ΄΄ετσι όλα άρχισαν να βρίσκουν το δρόμο τους. Κι αν με ρωτήσεις τώρα δεν έχω μετανοιώσει γιαυτή την απόφαση.

Βέβαια εξακολουθεί να είναι δύσκολο λιγάκι εκεί που πλάθεις τον κιμά και έχεις διαβάσει τα παιδιά και εχει ίωση το μικρό να την δεις στιλέτο τακούνι και ζαρντιέρα αλλά ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. Και προλαβαίνεις να περάσεις κι απ'τον καθρέφτη να δώσεις ένα φιλί ζεστό, μ'αγάπη. Πίστεψέ με. Η ζωή έχει τον τρόπο της να σε μαθαίνει, να σου δείχνει, να σε καθοδηγεί αρκεί να είσαι ανοιχτός να εισπράξεις τις πληροφορίες της. Κι όλα τα λάθη κι αυτά δικά μας είναι, θα τα'χουμε αποπαίδια? Μια χαρά κι αυτά.

Αυτή η χρονιά που πέρασε ήταν πολλά. Τα τελευταία κατάλοιπα μιας πρότερης κακής ζωής βρήκαν τον δρόμο τους στον κάλαθο των αχρήστων και για πρώτη φορά καταφέρνω -σιγα σιγα όμως- να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Κι αυτό θέλει προσπάθεια όταν μια ζωή είσαι απ'αυτους που προβλέπουν το κακό για να στεναχωρηθούν λιγότερο όταν έρθει, όταν μια ζωή είσαι απ'αυτούς που όταν γελούν πολύ προσπαθούν να το πνίξουν γιατί κάτι κακό θα συμβεί μετά από χαρα. Αρκετά μεγάλη έμαθα πως αυτός ο τρόπος σκέψης προκαλεί το κακό γιατί προσπαθούσα να αποδείξω πως δεν χρειαζεται ν'αλλάξω γιατί πάντα πέφτω μέσα. Σοκαρίστηκα όταν το ανακάλυψα !!

Το θετικό είναι πως άλλη μια χρονιά εφτασε στο τέλος της και είμαστε όλοι καλά να την αποχαιρετήσουμε και να υποδεχτούμε την νέα. Δεν σκέφτομαι τι θα φέρει, τι θα συμβεί γιατί κάποιος από κει ψηλά γελάει και πάντα βρίσκει τρόπους να μας ξαφνιάζει. Απλά είμαι καλά, όσοι αγαπώ είναι καλά, είμαι σε ειρήνη με όλους ακόμα κι αυτούς που έχω μισήσει και εύχομαι να είστε κι εσεις καλά και όσοι αγαπάτε και όλα να πάνε κατ'ευχήν για όλους.

Χρονιά Πολλά

Καλή Χρονιά