ΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΄ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

'Οταν μπαίνω στο χώρο του Γυμνασίου περίεργα συναισθήματα ξυπνάνε. Το μυαλό πετάει σ'΄΄ενα άλλο γυμνάσιο, τότε, στου Ζωγράφου, που σε δύο κτίρια στεγάζοταν πολλά σχολεία και ημασταν ένα πολύχρωμο σύνολο, αγόρια, κορίτσια από 13-15 όλο γέλια και εφηβικά νεύρα κι ανησυχίες. Δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να μπω στο πετσί του ρόλου. Μου είναι τόσο εύκολο ν'αφήσω την τσάντα κάτω και να πάρω την μπάλα του μπάσκετ από τα παιδιά και να παίξω μαζί τους σα να μην πέρασε μια μέρα. Και το έκανα ένα απόγευμα καλοκαιριού - βέβαια με ψηλά τακούνια και ξώπλατο (ακόμα θα το θυμούνται) - Δεν μπόρεσα ν'αντισταθώ. Μπήκα εχθές στην αίθουσα του παιδιού να πάρω τον έλεγχο. Αυθόρμητα κάθισα πάνω στο θρανίο μπροστά μου. Κοιταξα ένα γύρω και είδα τις άλλες μαμάδες να κάθονται κόσμια στις καρέκλες με ύφος επίσημο αλλά να σου πω κάτι? Αδιαφόρησα. Ενοιωθα τόσο άνετα. Ο έλεγχος, οι καθηγητές που μας έλεγαν πάντα μπορείς κι άλλο και με τη σειρά μου τώρα το λέω κι εγώ με την γνώση που δεν είχα τότε. Είδα έναν να ΄βγάζει τον κατάλογο -μα τόσα χρόνια μετά δεν τους έχουν αλλάξει?Για όνομα! - και μου βγήκε εκείνο το σφίξιμο, ξέρεις, ποιον θα σηκώσει?. Σα να μην πέρασε μια μέρα.Κοιτούσα το άγραφο θρανιο που καθόμουν και θυμήθηκα που ανταλλάσαμε σημειώματα με μολύβι με τα παιδιά της απογευματινής βάρδιας που δεν τα είδαμε τελικά ποτέ. Δεν μου λείπει το σχολείο, τα μαθητικά χρόνια άνετα θα τ'άλλαζα αλλά δεν θ'άλλαζα όλα τ'άλλα που πήγαιναν πακέτο με αυτά. Τους καθηγητές που αγάπησα και εκτίμησα. Τις αποχές μας για να πάμε εκδρομή!!!. Τις πορείες μας με τα στεφάνια και τα γαρύφαλα στα χέρια που εκμηδενίζαμε τις αποστάσεις με τη δύναμη τις καρδιάς μας. Εκείνες οι αγάπες που λέγαμε πως ποτέ δε θα σβήσουν αλλιώς θα ΄σβήσουμε εμείς, κι όμως ζήσαμε. Τι γλυκές αναμνήσεις.
Όταν στα 28 αποφάσισα να πάρω διαζύγιο θέλησα να ξαναβρεθώ σ'αυτά τα θρανία για καποιο πτυχίο αγγλικών. Και μπήκα σε μια αίθουσα με παιδιά 19χρονα και βρέθηκα να τσαντίζομαι με τους σπασίκλες όπως παλιά, να φιλοσοφώ για τη ζωή με τους προχωρημένους εκπαιδευτικούς και να παίρνω δύο πτυχία. Εξετάσεις, άγχος, αφηρημένες μουντζούρες στα περιθώρια των βιβλίων και στίχοι απο τα τραγούδια του Τζιμ Μόρισον. Σα να μη πέρασε μια μέρα.
Ξέρεις τι με χάλασε λίγο? Ο πίνακας. Που είναι εκείνος ο μαυροπίνακας που τσακιζόμασταν ποιος θα τον σβήσει ή ποιος θα γράψει για τον καθηγητή να περάσει η ώρα μας? Και γεμίζαμε έκείνη την ασπρη σκόνη, και τα αγόρια μας κυνηγούσαν να τινάξουν το σφουγγάρι πάνω μας? Άκου τώρα τι θυμάμαι!!! Τελικά όλα είναι εκεί. Αρκεί μια αφορμή και όλα είναι εκεί σα να μην πέρασε μια μέρα.