ΛΙΓΟ ΚΡΑΣΙ, ΛΙΓΟ ΘΑΛΑΣΣΑ..

Είναι πολύ όμορφα εκεί, τόσο μακρυά και ταυτόχρονα τόσο κοντά σου, τόσο λίγο το χρονικό διάστημα αλλά και αρκετό για να αδειάσεις καυσαέριο και zanax και να γεμίσεις ξανά από την αρχή ομορφιά, ηρεμία, αρώματα ξεχασμένα, εικόνες που προσπαθείς να κρατήσεις με κάθε τρόπο, να τις πάρεις μαζί. Είναι τόσο περίεργα τα παιχνίδια του μυαλού όταν το περιβάλλον είναι τόσο υγιές.

Την πρώτη μέρα η αντάρα και η βροχή ήταν το κάτι άλλο. Το όλο κλίμα ήταν μεταφυσικό. Υποχρεώθηκα να μπω σε ένα μικρό, μικρό όμως καραβάκι να το πω, δεν ξέρω πως να το περιγράψω που μας μετέφερε εκεί, μέσα σε θαλασσοταραχή, (κι όμως υπήρχε θαλασσοταραχή), και αφού επικαλέστηκα χίλιες φορές τους αγίους, γιατί έχω ένα προβληματάκι με τη θάλασσα και ότι κινείται σε αυτή, έφτασα αισίως και πάτησα γη. Αμ που να τη δεις τη γη! Αέρας, βροχή, η ομπρέλα να κάνει πιρουέτες πάνω από το κεφάλι σου και η φράντζα που τόσο επιμελώς ίσιωσες έχει γίνει άφρο. Αφού εγκαταλείψαμε το δωμάτιο που μας έκλεισαν τηλεφωνικώς - που χιονι να'ριχνε στο λιμάνι θα κοιμόμουν κατάχαμα παρά εκεί - βρήκαμε ένα ξενοδοχείο που όμως το πολύ ξύλο που είχε για επένδυση θες, η μυρωδιά του πούρου που ήταν διάχυτη στους διαδρόμους θες, που είχε μια σκοτεινάδα θες, οι πολλές πόρτες του μας έφεραν στο μυαλό τη "Λάμψη". Το κλείσαμε το δωμάτιο, ωραίο ήταν αλλά ο Νίκολσον μας κρυφοκοίταγε και ήδη ζούσαμε "Ιστορίες από την κρύπτη". Στο μαγαζάκι δε που φάγαμε ο μάγειρας ήταν ίδιος με ξωτικό, αναμαλλιασμένος, ασπρομάλλης με πονηρή φατσούλα και ολοστρόγγυλο προσωπο, κόκκινη μύτη και το μαχαίρι ανα χείρας να φτιαχνει ... σπανακοτυρόπιτα. Το νευρικό γέλιο ασταμάτητο. Το τελευταίο επεισόδιο της Ζώνης του Λυκόφωτος εκείνης της ημέρας ήταν το εξής: Μπαίνουμε για καφέ σε ένα από τα λίγα ανοιχτά μαγαζιά και καθώς προσπερνώ μια αντρική παρέα έχω κολλήσει στο μπουφάν του ενός που γράφει πίσω "Ψυχίατρος". Ο συνδυασμός όλων αυτών που προανέφερε μου έφερε τέτοιο γέλιο που δεν μπορούσα να συνέλθω όπου όλα έγιναν χειρότερα όταν ο άντρας μου μου είπε πως έγραφε "ψυγίατρος" και απλά ήταν ψυκτικός με χιούμορ.!!!

Τι μέρα ήταν αυτή!! Μετά ο καιρός έφτιαξε, περπατήσαμε πάρα πολύ, εξερευνήσαμε, είχε πολλά να πει αυτό το μέρος και είχαμε όλη την καλή διάθεση να τα εισπραξουμε.

Αλήθεια, δεν μοιάζει με το σπιτάκι στο παραμύθι Χάνσελ και Γκρέτελ? Η φαντασία σε συνδυασμό με την καλή διάθεση μέσα από τα πλακόστρωτα μονοπάτια του τόπου οδήγησαν το μυαλό σε αλλόκοτες υποθέσεις και σενάρια.
Κι όμως μοιάζει!